وقتی به زندگی بازیگر بزرگی چون عزت‌الله انتظامی فکر می‌کنی، به زندگی پرتب و تاب او، به آغاز راهش در وادی هنر، به شروع «پیش‌پرده‌خوانی»، به بردباری و تحمل انواع سرزنش‌های اجتماعی- که رایج مردم آن روز و نسل قبل از او بود - به قضاوت‌های بی‌رحمانه و بازدارنده اکثر مردمی‌که آن روزها برای هنر بازیگری جز ابتذال و انحراف اخلاقی معنای دیگری قائل نبودند و به هنر به چشم دیگری جز وسیله تفریح نمی‌نگریستند، و آن وقت نوجوان پرشوری را می‌بینی که یک تنه تمام ضربت‌های سنگین و‌ متلاشی‌کننده را تحمل می‌کند و بالأخره قدم در راهی می‌گذارد که او را به رشد و تعالی می‌رساند، آن وقت احساس می‌کنی با انسانی برخورد کرده‌ای که باید بی‌تردید او را جزء «استثناها» بدانی.

از مقدمه‌ی حمید سمندریان