افزودن به سبد خرید

---

در به گام‌های تو استعدادی بسته است

هوشی که بی من تخیلش را از درازیِ نگفته، پنهان می‌کند

پهلو می‌زند به شکافی که در این میان

تنها توانسته اعدادی از بخیه‌ام را از باقی‌مانده‌های این بنا

که از قرار

گوشت‌واره‌ای‌ست نقره‌ای

تکه‌ای که از روی تخت افتاده، از روی خود نه

کم کند.

پس، فردا هم می‌تواند پیشِ این خطر جلوه‌ای کودکانه بگیرد

جلو بیفتد روی خراش زانو

عقب بیفتد به هنگام آسفالت

دیر شود زمانی که بستگی به گام‌های خود دارد، پوست را باز می‌کند

با روپوشی سفید      آب‌زده

رطوبتی که آرایش‌ام را پاک، تر کرده

و نمی‌داند رازم چه می‌کند روی این دانایی

با هوشم کجا رفته این‌گونه قرص خوابیده‌ام؟

در نوار قلب، کدام کوه، برعکسِ خود، ایستاده لبخند می‌زند که گیر کرده‌ام به انعکاس اصواتِ خود

کدام شبْ پُر ستاره می‌آید بالای سری که دارد افقی می‌رود از حال

تا به هفت قلم درگذشته‌ای زیبا شود

بمانم‌و در آنِ واحد به داغی که بی‌ ما رد می‌شود بخندم

تا باز با دمی که در پشت روییده، از حیاطی خلوت عبور کنم

پهلویی که حرف‌های نشکافته‌ای می‌گذارد به مسیر

و در میان بستر، پیچیده می‌شود

چون پیله‌ای در خاک

چون پروانه‌ای نزدیک

---

مشاهده همه کتابهای مرتبط

---