بیژن الهی/ عقل سرخ ۱۳۲۴- ۱۳۸۹

خنياگر خرابات ارغوان

قرار بود هیچ ننویسم و حتّی هیچ کتابی نخوانم بعد از مرگ «بیژن»، با خود چنین قراری داشتم. اما او خود به خوابم آمد، دو بار. و قرار مرا شکست، و امروز اگر می‌نویسم اینها را، نیاز روح من است. پس «بِعونَک یا لطیف» و می‌گویم از دوستی‌ها و لحظات که رفتند و اثرات خود گذاشتند بر من، و امید که به کار آیند شخصی دیگر را. قبول خاطر افتند و حوالت قلبی دهند.

این مجال و فرصت را هرگز قصد تاریخ نگاری و مستند نگاری نبوده، بیشتر، روایت هستند از خاطری پیش از این‌که بمیرد، همین و بس. و دیگر یا علی مدد.

سفر چرا کنم ، چرا

سفر کنم؟

من که می‌توانم

سرگردان باشم

سال‌ها حوالی‌ی خانه‌ام

***

احمد محمود / دنيا همه‌اش شوخى است، زندگى هم شوخى است ۱۳۱۰/۱۳۸۱

وَه از اين کنار بشکوه در شب شرجى شط

کتاب‌هايى مى‌خواندم از چوبک و على‌محمد افغانى، همچنين از هدايت و احمد محمود، تنگسير و شوهر آهوخانم و بوف کور و همسايه‌ها، و اين‌ها به روزگار جوانى‌ام شکل مى‌داد.

شبى از شب‌هاى زمستان قدم مى‌زديم به گفت‌وگو با محمد، باران مى‌باريد ملايم بر نخل و کنار و سر و روى ما، آغاز سرماى مطبوع اهواز بود و من سيگار تمام کرده بودم.

ناطورى دست‌ها بر پيت آتش گرم مى‌کرد. سلام و عليکى و برايمان چاى ريخت و سيگار لِف پيچيد. من گفتم: «به قول احمد محمود يک نخ سيگار خيلى ارزش داره توى اين شب طولانى» محمد به تعجب و خيره گفت: «چى گفتى؟!» و من تکرار کردم: «به قول احمد محمود يک نخ سيگار خيلى ارزش داره توى اين شب طولانى» ساعتى بعد در خانه‌ى محمد بوديم و او گفت: «احمد محمود خودش به تو گفت يک نخ سيگار خيلى ارزش داره؟» گفتم نه، من او را نديده‌ام و در يکى از کتاب‌هايش خوانده‌ام، و چون به خود آمدم بيش از يک ساعت بود که به وجد و شوق از داستان‌هاى احمد محمود مى‌گفتم، از "مول"، "تب‌خال"، و "زائرى زير باران". محمد حرفم را تمام کرد و گفت: «دوست دارى احمد محمود را ببينى؟» گفتم آرى، و او گفت: «احمد محمود برادر منه، و اسم اصليش هم احمد اعطاست» و قول داد که هر وقت محمود به اهواز بيايد مرا به ديدن او ببرد، و چنين کرد، و چنين شد که اولين‌بار ديدم "احمد آقا" را در اهواز به خانه‌ى محمد.

چندروزى به اهواز آمده بود به ديدار پدر و مادر، با فاصله‌ى سنى بسيار که داشتيم دوست شديم. محمد چيزهايى گفته بود از من و علاقه‌ام به آثار او، و همين بود که چندان غريبه نباشم، خوش‌اخلاق بود و جدى، به وقت خداحافظى کتاب همسايه‌ها را امضا کرد و به يادگار نوشت براى قاسم که مرا به ياد خالد مى‌اندازد، و اين شد آغاز دوستى و ارادت و اين‌که خطابش کنم "احمد آقا".