مایل بکتاش پیدا شد؛ کل قصه این است. بی هیچ زیاد و کمی. بقیه‌اش را برای کسی می‌نویسیم که می‌پرسد مگر بکتاش گم شده بود که حالا پیدا شود.

قصه از یک نام شروع شد: مایل بکتاش؛ ما با این نام جنگیدیم، امیدوار شدیم، مأیوس شدیم و دیگر شکست را باور کرده بودیم که ورق برگشت و پیروزی از آن ما شد. نامی که هر نوشته‌اش افق اندیشه و درک تاریخ نمایش ایران را بازتر و وسیع‌تر کرده است. تقریباً به هر کتاب و هر مقاله‌ی مهمی که درباره‌ی شکل‌گیری تئاتر در ایران نوشته شده، نگاه می‌کردیم نامش دیده می‌شد. در آغاز فقط یک نام بود و البته کمی عجیب، و تنها نوشته‌هایش برایمان مهم بود، اما رفته‌رفته خودش هم برایمان مهم شد و بعدتر مهم‌تر از نوشته‌هایش. در آغاز فکر می‌کردیم که کسی به نام مایل بکتاش اگر زنده باشد، مثل بسیاری دیگر از صاحب‌نظران دهه‌های دور در جایی نزدیک یا دور باید جمعی داشته باشد و محفلی و دوستانی از هم‌فکران و نویسندگانی چون خودش که کنار گذاشته شده‌اند؛ پس، در کنار مسائل دیگر از بسیاری دربار‌ه‌ی‌ او نیز پرسیدیم، اما حاصل آن بسیار اندک بود: کسی وقتی درحیاط دانشکده‌ی هنرهای دراماتیک فوتبال بازی می‌کرده بکتاش را دیده که خمیده‌خمیده با کت‌شلواری قهوه‌ای سوخته می‌گذشته...