داوود آجرلو:
فکر کن افقی گیر کنی وسطِ یک راه باریک و گوشتی که هی گشاد و تنگ هم می‌شود. دریچه‌ای آن ‌بالا است. باز و بسته می‌شود گاه‌به‌گاه‌ و باز شدنا روشن می‌کند همه‌جا را. چیزی نمی‌فهمی از صدای بیرون. اهمیتی هم ندارد. مهم این است که آن ‌بیرون، صدا هست. پس بیرون هست: کاش می‌رسیدم به دریچه و می‌پریدم بیرون.
فکر کن سال‌ها است دریچه‌ی بیرون که باز می‌شود، گوشت‌و‌خون‌هایی دور‌و‌برت هست که می‌بینی و می‌ترسی. تارهایی که می‌لرزند و تو هم می‌لرزی: ترس‌و‌لرز دارم، با هم.
فکر کن عادت می‌کنی به ترس‌و‌لرز و با صدای بیرون بازی می‌کنی. هر صدایی را نشانه‌ی حرفی می‌کنی. این ‌صدا یعنی این و آن ‌صدا یعنی آن. کم‌کم به‌گمانت حرف بیرون را می‌فهمی.‌ بعد هم با فشار به دیواره‌ی گوشتیِ این راهِ باریک، اشاره‌هایی می‌کنی که گمانت بیرون می‌بیند و می‌فهمد حرف‌های تو را. حرف می‌زنید با هم :به‌من شک داری؟: نه: پس چرا نمی‌آیی؟: گیر کرده‌ام این‌جا بین گوشت‌و‌خون‌ها: مثل استخوان؟: مثل استخوانِ لای زخم: اما تو استخوان نیستی و آن‌جا زخم نیست: پس من استخوان نیستم و این‌جا زخم نیست: ...
فکر کن.

1396/4/13 ساعت 16:32