چنین ایده‌هایی است که در فضا و حال‌هوای کولوس موج می‌زند؛ هوشمندی و باریک بینی عمیق،دیالوگ‌های شاعرانه و اغوا کننده‌ای که نه تنها با جایگزینی قلمرو سر‌و‌کار دارد بلکه به‌وسیله‌ی ایماژ‌های سرما و گرما، کنترل اتاق و صاحب ‌آن‌را بیان می‌کند. کلوس دختری را به اتاق می‌آورد، آن دو سرگرم یکدیگر و میزبان صرفا یک تماشاگر ناتوان است، یک آدم منفعل؛
((کتم را روی لامپ گذاشتم، می‌دیدم که سقف به کف اتاقم هجوم می‌آورد و بعد اتاق به سمت شعله‌های آتش شومنیه می‌رود، جای چهارپایه‌ام را عوض کردم و نشستم کنار شعله‌ی آتش.))

1398/4/7 ساعت 14:46