افزودن به سبد خرید

---

رابرت شنکن نمایشنامه‌نویسی است که خواندن همان چرخه‌ی کنتاکی‌اش می‌تواند شما را تا ابد با خودش همراه کند. وقتی این نمایشنامه از راه رسید، هیجانی که به من دست داد غیرقابل توصیف بود. چون قبل از هر چیزی انرژی بالای متن در همان صفحات اول،‌ آن‎قدر سریع منتقل می‌شود که ممکن است شک کنید که آیا بقیه‌ی نمایشنامه‌ هم همین‎طور پُر انرژی پیش خواهد رفت؟ شکی که خیلی سریع برطرف می‌شود و شما متوجه می‌شوید که نمایشنامه از ابتدا تا انتها‌یش بدون یک لحظه افُت نگارشی، پرقدرت پیش می‌رود و تاریخ را آن‎قدر خوب می‌پیماید که اصلاً احساس نمی‌کنید دارید بخشی از تاریخ را می‌‌بینید. اگر ریچارد سوم ویلیام شکسپیر را که این روزها در تئاتر همه سعی می‌کنند با به‌نام‎خود‎کردن و انجام امور تکنیکی تئاتر روی صحنه تبدیل به نمایش‌هایی مسخره، خنده‌دار و کسل‎کننده‌اش کنند، به نوعی منبع الهام شنکن بدانیم، (البته فقط یکی از منابع) آن‎وقت تفاوت را حس می‌کنیم. یاد می‌گیریم یکی که می‌خواهد درباره‌ی تاریخ معاصر بنویسد، وقایع روز را در نظر بگیرد، خودش را از گذشته دور نکند و همیشه هم نوگرا باشد، چطور می‌نویسد. و همین آموختن هم خود باز درس دیگری است. نمایشنامه‌نویسی را باید از نمایشنامه‌های نوشته شده‌ی نمایشنامه‌نویسان یاد گرفت. عین داستان‌نویسی که باید از داستان‌های نوشته شده بیاموزد. شنکن در این مورد هم بسیار بهتر از معلم و معلم‌هایی عمل می‌کند که خود در تئاتر کشور ما یک عمر را به انحراف در کلاس‌های درس گذرانده‌اند و نتیجه‌اش شده فاجعه‌ای که امروز باهاش مواجه هستیم. یعنی کشتی تماماً به بیراهه‎رفته‌ی ادبیات نمایشی کشور. که عمده‌ترین عاملش این است که همین نویسنده‌های کم‎مایه، سال‌هاست دارند توش تدریس هم می‌کنند. ای‌کاش هر کدام‎شان به اندازه‌ی رابرت شنکن می‌رفتند و می‌نشستند روی تاریخ و کشور و ماهیت وجودی خودشان کار می‌کردند تا با چنین وضعیت آشفته‌ای مواجه نبودیم.

---

مشاهده همه کتابهای مرتبط

---