در انتظار گودو و پایان بازی * : تحلیل‌هایی بر تئاتر معاصر ساموئل بکت
ساموئل بِکِت، نویسنده، شاعر و نمایشنامهنویس ایرلندی توانست آثار خود را با قریحهی طنزپردازی همراه کرده و با رویکردِ بدبینانه، خندههای نیشداری را در وجود بشر ایجاد کند. وی با عریان کردنِ هستی انسانی از هرگونه «معنا و مفهوم» درخور، بیمنطقی و بیخردیِ دنیایی را به تصویر میکشد که انسانیت و ارزشهای انسانی در آن گُم شدهاند. در واقع بیهودگیِ ظاهریِ حیات یک مضمون اگزیستانسیالیستی است که میتوان منشاء آن را در نزد سارتر و کامو یافت. ولی بِکِت هرگز به زیر بار این فلسفه نرفته و خود را از هرگونه گرایش ایدئولوژیک مبرّا میکند. شخصیتهای بِکِت زبانِ شفاهیِ خود را انکار نمیکنند بلکه برعکس، وجود خود را از لابهلای آشفتگیِ زبانی به خود اثبات میکنند. در نزد وی، موقعیتهای نمایشی دقیقاً به واسطهی شخصیتها تعیین میشوند و در نهایت این احتمال وجود دارد توسط تغییراتِ بیمعنایِ «پیشامدها» دگرگون شوند. در تئاتر بِکِت، صحنههای نمایش بدنبالِ نشان دادن حالات و نشانههای روانشناختی نیستند بلکه شخصیتها نشان میدهند که انسان پیشبینیناپذیر است و هر چیزی ممکن است برای هر کسی و به هر صورتی اتفاق بیاُفتد. در این وضعیت، یک بررسیِ روانشناختیِ از انسان و حیات میتواند یک حقهی نمایشی محسوب شود. به نظر ساموئِل بِکِت «وجودِ انسان» برهوتی است که در آن، بین مرگ و زندگی، هیچ اتفاقی نمیاُفتد. شخصیتهای بِکِت به «ظهورِ» چیزی و یا کسی برای رستگاری و برای تداومِ زمان اُمید دارند اما هر آنچه روی میدهد «بیمعناست». دنیا نه تنها پوچ است بلکه «ناخوشایند» هم هست ؛ در این دنیا انسان با مشکل مواجه است نه فقط با اشیائی که او را احاطه کردهاند بلکه حتی با جسمِ خود. با این وجود، آثار غمانگیزِ بِکِت تداعیگرِ معانیِ خاصی از کُمدی دردناک هستند که تماشاگر را میخندانند.
