افزودن به سبد خرید

---

درحالی‌که سینما به­تازگی ابداع شده بود، از همان اولین فیلم‌هایی که برادران لوم ساختند، روایت، قصه و پی‌رنگ سربرآوردند. ممکن بود به آن شک کنیم: قرار بود سینما سخت محتاجِ داستان باشد. آبیار آبیاری می‌شود(با عنوان اصلی آبیار و آبیاری‌شده، 1895) از همان زمان قطعه‌ی کوتاهی از یک پی‌رنگ را تعریف می­کرد که ابتدا، میانه و انتهایی داشت. بااین‌حال در این فیلم این بدن­هایی که مقابل چشم‌مان می­جنبند و در پی هم در باغچه می­دوند از طبیعتی دیگر نیز برخوردارند، باوجودی­که واقعاً جزئی از یک قصه هستند، باوجودی­که مطمئناً در پیشروی­ای نمایشی _ بورلسک می­گنجند که در چیزی با روایت ادبی اشتراک دارد. سینما از همان آغاز کارش این را به ما می‌آموزد: سینما همراه با «بازسازی یک داستان» معنای آن را تغییر می‌دهد و شاخص‌هایی دیگر را به‌کار می‌گیرد تا اطلاعات و عواطفی تولید کند. تمام مشکلی که برای اقتباس مطرح می­شود همین است: سینما به­عنوان بخشی از ادبیات یقیناً از روایتی ساخته شده که می­تواند تبدیل به قصه شود و مطیعِ نیاز به «تعریف کردن یک داستان» است (مخصوصاً در سینمای داستانی). درعین‌حال سینما بازنمایی هم است، یعنی تصویری که هم‌زمان متکی است بر کدهایی که ظاهراً در زمینه‌ی بعضی از محرک‌ها با طریقه‌های بیان تصویری، بیان فتوگرافیک و اصل قدیمی تئاتر، یعنی تقلید اشتراک دارند (ژست‌ها، وضعیت بدن، نمودهای واقعیت). اما بااین‌حال بازهم موضوع بر سر چیزی دیگر است، زیرا سینما ترکیبی است از کادربندی‌ها، تدوین، نور، بدن‌ها، فضاها، اشیاء، صداها، موسیقی و همین‌طور رابطه با واقعیتی که به‌میانجی طریقه‌ی ضبطش خاصِ آن است. در این معنا دیگر از نزدیکی با عکاسی خبری نیست، سینما به آن حرکت و بنابراین مدت‌زمان را می‌افزاید و همین شیوه‌ی دریافت‌مان از آن را عمیقاً تغییر می‌دهد.

---

مشاهده همه کتابهای مرتبط

---