افزودن به سبد خرید

---

نمایشنامه «زندگان جاوید» داستان جمعی از مردم جامعه است که جنگ همچون سیل به خانه‌هایشان و به دنیای درونشان حمله‌ور شده است. همه‌ی آنان نتوانسته‌اند قوی و پاک بمانند. داستان با توصیف عشق باریس و ورانیکا آغاز می‌شود. با شروع جنگ باریس داوطلبانه به جنگ می‌رود. با کشته شدن همه‌ی اعضاء خانواده، ورانیکای ۱۸ ساله سعی می‌کند با پناه بردن به فردی دیگر انگیزه‌ای برای زنده ماندن بیابد. نمایشنامه به زیبایی نشان می‌دهد که جنگ هر چند ویرانگر، نمی‌تواند ویژگی‌های والای انسانی همچون عشق را از میان ببرد.نگاه رزف به ورانیکا بسیار انسانی است و از تعریف خشن و کلیشه‌ای نویسندگان شوروی به زن به‌عنوان مهره‌ای کوچک در ماشین عظیم جامعه که نقشی جز انجام وظایف ندارد، به‌شدت فاصله دارد.

 

«برشی از «زندگان جاوید

باریس جون!... خیلی دلم می‌خواد باهات حرف بزنم؛ همه‌چی ‌رو برات تعریف کنم، همه‌چی ‌رو... من همیشه باهات حرف می‌زنم... شب‌ها وقتی همه خوابن، من با تو حرف می‌زنم... صورتت داره کم‌کم از یادم می‌ره، خیلی سعی می‌کنم به‌یادم بمونه...! تو برای من از اون‌چه که بودی جذاب‌تری... دوستت دارم...! تو واسه‌ی من مثل اسطوره می‌مونی... می‌خوام خوب زندگی کنم، خیلی خوب... من خیلی فکر می‌کنم باریس جون، به این فکر می‌کنم که من واسه چی زندگی می‌کنم... همه‌ی ما، واسه چی زندگی می‌کنیم؟... چطور زندگی می‌کنیم؟... هر کدوم از ما در هر روز از زندگیش چه قدمی برای خوشبختی دیگران بر‌می‌داره؟ قطره‌ی وجودی هر کدوم از ما در این جامعه، در این دنیا، چیه؟ قیر، عسل یا شبنم تازه؟...

---

مشاهده همه کتابهای مرتبط

---