مهم‌ترین وجه این جنبش، آگاهی‌بخشی به جامعه است. آزارگری جنسی نه‌تنها در جامعه فرهنگی و هنری که در همه عرصه‌ها وجود دارد. اما به شخصه بارها نویسندگان زنی را ملاقات کرده‌ام که همکاری با زنان ناشر را به مردان ترجیح داده و اعلام می‌کنند گاه عطای انتشار اثرشان را به لقایش بخشیده‌اند. آزارهای جنسی ابعاد و اشکال متفاوتی دارد و در اغلب مواقع به خشونت منتهی می‌شود. در کشور ما نیز بخشی از محدودیت‌ها، این وضعیت را بغرنج‌تر کرده است. پنهان‌کردن این مسئله نیز بحران به‌وجود آمده را بدتر کرده و حالا به شکلی دیگر خود را نمایان می‌کند. به‌نظرم این افشاگری‌ها اتفاق خوشایندی است زیرا در درجه نخست سطح آگاهی جامعه را بالا برده و از سویی این خطر را برای افراد متجاوز ایجاد می‌کند تا به راحتی حقوق دیگران را تضییع نکنند. سکوت این سال‌ها وضعیت را به‌گونه‌ای کرده بود که متجاوزان از آن استفاده می‌کردند. این وضعیت در قشر فرهنگی هم آسیب‌هایی به همراه داشت. حالا فرد متجاوز می‌داند که جامعه در برابر هر نوع ضایع‌شدن حقش سکوت نخواهد کرد. به‌نظرم شرایط باید از سوی قوه قضاییه به‌گونه‌ای فراهم شود که ظالم سریع‌تر به سزایش رسیده و از فرد آسیب‌دیده حمایت شود. چون آوردن شاهد و ایجاد مستندات بعد از سال‌ها مقدور و ممکن نیست و همین بی‌توجهی به آسیب‌دیده دست متجاوز را برای سوء‌استفاده‌های بعدی بازتر خواهد گذاشت.

اعظم کیان‌افراز - مدیر انتشارات افراز و سخنگوی انجمن صنفی زنان ناشر

 

لینک یادداشت در وب‌سایت روزنامه همشهری:  https://bit.ly/3h7UXcz