افزودن به سبد خرید

---

... اما بیشتر راه را به هوای من پیاده آمد. هر روز همین کارش بود. کم‌کم کلافه‌ام کرده بود و رفته بود روی اعصابم. مدت‌ها دغدغه‌ی ذهنم همین بود که یک‌جوری خودم را از این انتظار و قید و بند خلاص کنم. با خودم گفتم: «از همین امروز غذایش را قطع می‌کنم.» هر روز بین ساعت یازده تا یازده‌و‌نیم می‌آید و منتظر می‌شود تا غذایم را بخورم...

---

مشاهده همه کتابهای مرتبط

---