افزودن به سبد خرید

---

... نمایشنامه‌های آرابال سرشارند از خیال، ریشخند و شواهد تاریخی، اما هیچ ارتباطی به واقع‌گرایی بی‌روح و رویا‌پردازی اغراق‌آمیز ندارند. این آثار مخاطب را سردرگم می‌کنند و برمی‌انگیزند؛ دلیل جذابیت‌شان دقیقا همین است. آثاری عمیقا سیاسی و به‌طرز سرخوشانه‌ای روشن‌بین، یاغی و بی‌قیدوبند که نشانه‌های روشنی از زمانه‌ی ما را در خود دارند... تاسلا: من باید برم، باید محکوم را ببرم. ویلورو: زود بر می‌گردی. کاش هزار تا مورچه بودم تا هزاربار ازت استقبال کنم. از «دوچرخه‌ی مرد محکوم» کلیماندو: همه‌ی این‌ها واسه اینه که نامرئی نیستم. آه! اگر نامرئی بودیم! آپال، اگه من نامرئی بودم می‌رفتم تو لوژِ کاخ سبز می‌خوابیدم. روی فرش! چه حالی می‌کردم! ما چی‌کار می‌توانیم بکنیم تا تو یه جای گرم بخوابیم؟ آپال: مرگ! از «سه‌چرخه»

---

مشاهده همه کتابهای مرتبط

---