افزودن به سبد خرید

---

 

به‌سوی بینشی عمیق درباره‌ی نمایشنامه

تئاتر، از یونان باستان تا امروز، تاریخ دور و درازی را پشت سر گذاشته است که تصور وجود آن بدون متنی به نام نمایشنامه کمابیش ناممکن به‌نظر می‌رسد. در واقع، اگر امروز می‌توانیم از چنین تاریخ دور و درازی سخن به میان بیاوریم و از دوره‌های مختلفی که در این مسیر پرپیچ‌و‌خم پشت سر گذاشته، نام ببریم، تنها به‌مدد نمایشنامه‌هایی است که در گذر زمان از گزند روزگار در امان مانده‌اند و به دست ما رسیده‌اند. نمایشنامه‌نویسی به‌موازات اجرای تئاتر روی صحنه طی قرن‌‌های متمادی حرکت کرده و رشد یافته و اشکال متنوعی به خود گرفته است. دیوید لتوین، جو استاک‌دیل و رابین استاک‌دیل در کتاب « معماریِ نمایشنامه | شخصیت، درون‌مایه، ژانر و سبک» که با ترجمه‌ی پدرام لعل‌بخش و همکاری ابوذر متشکری از سوی انتشارات افراز منتشر شده و به چاپ دوم رسیده، کوشیده‌اند پرتو تازه‌ای بر فن نمایشنامه‌نویسی در درازای تاریخ آن بیندازند و چنان‌که از زیرعنوان کتاب برمی‌آید، از زوایای مختلفی به آن بپردازند. نویسندگان در همان ابتدای مقدمه‌ای که بر این کتاب نوشته‌اند، تکلیف خود را با خوانندگان آن روشن کرده‌اند: «هنرجویان هنرهای نمایشی علاقه‌مند به تسلط بر هنر قصه‌گویی نمایشی، اساتید دانشگاهی رشته‌ی ادبیات نمایشی که نمایشنامه را نه‌فقط خواندنی، بلکه اثری برای اجرای می‌بینند، و عاشقان فیلم و نمایش که می‌خواهند به بینشی عمیق‌تر برای آنچه به تماشا می‌نشینند، دست یابند، مخاطبانی هستند که این کتاب برای استفاده‌ی آن‌ها به رشته‌ی تحریر درآمده است.» آن‌ها در عین‌حال تاکید دارند: «ادعای ما این نیست که پژوهشی بنیادی یا تئوری‌های نوین در زمینه‌ی نمایش ارائه کنیم. ما آثار ادبی گذشتگان و هنرمندان معاصر خود را در هم آمیخته و آن‌ها را از صافی تجارب خود به‌عنوان معلم، کارگردان، نویسنده و بازیگر گذرانده‌ایم.» با هم پاره‌ای از این کتاب را می‌خوانیم: «یکی از کارکردهای کلیدی گره‌گشایی، نشان‌دادن تأثیرات نقطه‌ی اوج بر شخصیت‌ها و دنیای آن‌ها است. از آن‌جا که تغییر قابل‌توجهی در زندگی بسیاری از شخصیت‌ها روی می‌دهد، مخاطب که انتظار دارد به دنیایی بازگردد که در آن نظم به‌جای هرج‌و‌مرج حاکم است، به زمان بیش‌تری نیازی دارد تا ماهیت این تغییر را تثبیت کند. برای مثال، پس از این‌که مکبث در جنگ  با مکداف شکست می‌خورد، درمی‌یابیم که ملکوم، پسر شاه دانکن و وارث برحق تاج‌و‌تخت اسکاتلند، تاج شاهی را بر سر خواهد گذاشت. به این ترتیب، هرج‌و‌مرج ناشی از عامل اخلال پایان می‌یابد و تعادل جدیدی حاصل می‌شود.»

---

مشاهده همه کتابهای مرتبط

---