افزودن به سبد خرید

---

چهار مرحله‎ی پيشرفت نويسنده

مرحله‎ی اول: شما برای خودتان می‌‎نويسيد و داستان‎هايتان چيزی جز خيال‌بافی نيست. شما شيفته‎ی آن‌ها هستيد، ولی ديگران با داستانتان ارتباط نمی‌‎گيرند. (من مخالف خود‌شيفتگی که در حد اعتدال باشد نيستم؛ معتقدم شما بايد اول خودتان را دوست داشته باشيد قبل از اينکه به ديگری علاقه‎مند باشيد. من فقط می‌‌گويم اگر می‌‎خواهيد نويسنده شويد، خودشيفتگی‎ در اين حد لازم نيست.)

مرحله‌ی دوم: حالا شما داريد سعی می‌کنيد از لاک‌تان بيرون بيايید و با بقيه ارتباط برقرار کنيد، ولی داستان‎هايتان چيزي است که ويراستارهای مجلات «بی­اهميت» می‌‌نامند. شما هنوز آمادگی نوشتن يک داستان کامل را نداريد و داريد سعی می‌‎کنيد از داستان‌های نصفه­نيمه­ی‎تان جدا شويد. اين عدم پذيرش از طرف ويراستارها به شما می‌‌فهماند که هنوز موفق نشده‌ايد.

مرحله‎ی سوم: داستان‎های کاملی می‌‎نويسيد، يا گاهی داستان‎های تقليدی کاملی می‌‌نويسيد، ولی اشکالات تکنيکی شما را متوقف می‌‎کند؛ اشکالاتی مثل ايراد در ساختار يا شخصيت‌پردازی.

مرحله‌ی چهارم. اين مشکلات را هم حل کرده‌ايد، يا ياد گرفته‌ايد که چطور با آن‌ها برخورد کنيد و حالا یک نويسنده‎­ی حرفه‎ای شده‌ايد. (بعد از اين مرحله هم باز مراحلی وجود دارد، اما ديگر نيازی به کمک نداريد.)

آدم‎هايی که شروع به نوشتن می‌‎کنند، معمولاً مرحله‌ی اول را می‌گذرانند؛ گاهی هم مرحله‎ی دوم را به خوبی پشت سر گذاشته‎اند. من می‌‎خواهم پيشنهاد کنم به نوشتن تا سن سی سالگی فکر نکنيد، ولی اگر نوشتن تنها کاری باشد که بخواهيد انجام دهيد چه؟ شما هم مثل من بايد راهی پر از نااميدی را طی کنيد.

دوازده سال طول کشيد تا خودم را به مرحله‎ی چهارم رساندم. برای شما هم همین‌قدر زمان ــ‌حالا کمتر يا بيشتر‌ــ می‌‎برد. بستگی به سن‌تان، تجربه، استعداد، اراده و شانس‌تان هم دارد.

فکر می‌‎کنم وقتی نوشتن را ياد می‌‎گيريم، ديگر فقط بافتن سبدهايی، بزرگ يا کوچک و قوی يا ضعيف از کلمات براي ما باقی می‌‎ماند. در ابتدا سبدهای ما خيلی کوچک هستند و سعی هم نمی‌‎کنيم چيزهای زيادی در آن بگذاريم. بعدش سبدهای ما بزرگ‌تر و محکم‌تر می‌‎شوند؛ خيلی بزرگ‌تر از آن‌چه درونش است. و همين آن‌ها را تبديل به چيزهای زشتی می‌‎کند. آن وقت است که چيزهای بيشتری در سبد می‌‌گذاريم. ولی حالا زياد از حد شده و سبد را می‌‎شکافد؛ و اين چرخه ادامه دارد تا اين‌که آخر سر به تعادل می‌‎رسند. آن وقت است که اين مراحل را فراموش کرده‎ايم و غريزی از آن کيسه‎ها استفاده می‌‎کنيم؛ درست مثل هر هنرمند ديگری. نسبت وزنی سبدها را رعايت می‌‎کنيم و سبدهايی از کلمات را به اندازه‎ی مورد نياز خودشان می‌‌بافيم.

---

مشاهده همه کتابهای مرتبط

---