«ادبیات نمایشی در ایران از ۱۲۹۹ تا ۱۳۲۰»

نام کتاب: «ادبیات نمایشی در ایران از ۱۲۹۹ تا ۱۳۲۰»

نوبت چاپ: اول - ۱۴۰۰

نام نویسنده: ناهید جهازی

نام مترجم:

شابک:

تیراژ:

تعداد صفحات: 468

دسته: تئاتر

نام انتشارات: انتشارات افراز

قیمت: 200000

توضیحات

در این دوره نمایشنامه نویسان بسیاری پدید آمدند. بسیاری از این نمایشنامه نویسان خود کارگردان بودند و بیش تر کارگردانی و اجرای نمایشنامه برایشان اهمیت داشت، تا ویژگی ادبی آن. این دوره پنج نمایشنامه نویس برجسته دارد. این پنج تن عبارتند از:

حسن مقدم، ذبیح بهروز، رضا کمال (شهرزاد)، سیدعلی خان نصر، و گریگور یقیکیان.

در دوره رضاشاه پهلوی، طرح مباحث ناسیونالیسم، باستان گرایی و تجدد که از دوره‌ی مشروطه آغاز شده بود، شدت گرفت. حکومت پهلوی به این گرایش‌ها توجه نشان داد و به تقویت و تحکیم آن‌ها در جامعه‌ی رو به رشد ایران پرداخت. مهم ترین ابزار ترویج این گرایش‌ها در جامعه، ابزار فرهنگی و هنری بود، بنابراین هنرمندان تئاتر که این هنر را بهترین وسیله برای رشد آگاهی مردم و رفع موانع پیشرفت ایران می‌دانستند، به این گرایش‌ها توجه نشان داده، سعی کردند نمایشنامه‌هایی بر مبنای بن اندیشه‌های ناسیونالیسم، باستان گرایی و تجدد بنویسند.

تئاتر و ادبیات نمایشی در این دوره، نسبت به آثار دوره مشروطه (آخوند زاده، میرزا آقا تبریزی و موید الممالک فکری ارشاد) دچار ضعف‌های عمده‌ای در شیوه‌ی نگارش و مضمون است، اما این آثار با همه‌ی ضعف‌ها و نواقص، اولین قدم‌های رو به رشد این هنر در ایران هستند.