افزودن به سبد خرید

---

آماج این نوشتار پرداختن به «نمایش» و رسیدن به تاریخِ نوباوه‌ی «تیاتر» به روش اروپایی در ایران نیست. در درازای یک ‌صدوچند ده سالِ گذشته که از آشنایی ایرانیان با این پدیده می‌گذرد، جسته- گریخته گرامیانی چند در راستای تاریخ‌نگاری هنرهای نمایشی این دیار، کم‌وبیش، نیشِ قلم بر نی‌نی چشم نشانده‌اند. هرچند هنوز نیز جای نامه‌های فراگیر و خورندِ تاریخی در این زمینه به دیده خالی می‌نماید؛ استادانی گران‌سنگ همچون بهرام بیضایی، ابوالقاسم جنتی‌عطایی، جمشید ملک‌پور و... روندِ نشست و گشت و فراگشت و شکستِ «نمایش در ایران» و «بنیاد نمایش در ایران» و «ادبیات نمایشی در ایران» را چونان شایسته پرداخته‌اند که امروزه دانسته است که در کدامین روز شمارگان و به‌دست کدامین نامداران، چه کارهایی چهره نموده‌اند و این پدیده‌ی انسانی چه سیری پی سَر نهاده است. پس هدف بازآوردنِ سخنان این بزرگان و ریسه کردنِ نام‌ها و شمارگان تاریخی نیست مگر رهگشای بررسی و هموارگر تحلیل شود که آماج نهایی این نامه همان است.

---

مشاهده همه کتابهای مرتبط

---