افزودن به سبد خرید

---

جان میلینگتون سینگ زاده‌ی سال 1871 از نمایشنامه‌نویسان و شاعران سرشناس ایرلند به‌شمار می‌رود. وی که همانند دوست شاعر و نویسنده‌اش ویلیام باتلر ییتس علاقه‌مند به داستان‌های مردم‌باور و فرهنگ عامی روستاییان ایرلندی بود، چند سالی را پس از سفرهایش در اروپا در جزایر آرن سپری کرد تا بتواند با نوع زندگی و باورهای مردمانش آشنا شود و زبان قدیمی گی‌لیک را از آنان بیاموزد. وی سفرنامه‌ای نیز در این باره نگاشته است. از طرف دیگر، نمایشنامه‌هایی همچون در سایه‌ای بر سینه‌ی کو، دریایی‌هااز نخستین کارهای وی و تحت‌تأثیر زبان و فرهنگ روستایی هستند. نمایشنامه‌ی چشمه‌ی قدیس از این فراتر رفته و جادو و معجزه را نیز با باورهای قریه‌های دورافتاده در هم می‌آمیزد.

آثار سینگ اغلب مورد انتقاد نشریات و منتقدان قرار داشت، اما در سال 1907 و با نمایش دلاور سرزمین‌های غرب بود که موج اعتراضات تماشاگران در دوبلین به‌راه افتاد. این نمایشنامه، که از دید بسیاری بهترین اثر اوست، از جانب تماشاگران وقت، به دارابودن تم قهرمان‌نمایی پدرکشی و نیز بدنام کردن زنان ایرلندی متهم شد. دو نمایشنامه‌ی آخر وی، عروسی دوره‌گرد و دیردرای اندوه هستند که آخری با مرگ سینگ در سال 1909 به‌دلیل بیماری سرطان، ناتمام ماند.

سینگ به‌همراه ییتس و لیدی گرگوری از به‌نامان احیای ادبی ایرلند بودند که دغدغه‌شان استفاده از افسانه‌های دیرین در جهت ستایش ملی‌گرایی در ایرلند بود. در این بین سینگ علی‌رغم عمر کوتاهش توانست از این فرصت برای به‌جای گذاشتن میراثی ادبی بهره برد. دانش سینگ از زبان گی‌لیک باعث شد وی چهارچوبی مخصوص به خود در نوشتن بیابد. این چهارچوب به‌همراه بازآفرینی افسانه‌های مردمی و جانبخشی به شخصیت‌های فولکلوری ازجمله ولگردها، تعمیرکارهای دوره‌گرد، خانه‌به‌دوش‌ها و آهنگران، در فضایی رئالیستی الگوی نمایش‌های تئاتر ابی را بنا می‌کند. الگویی که بسیاری از نویسندگان آینده‌ی ایرلند ازجمله‌ شان اوکیسی، برندن بین، لنکس اورابینسون و حتا ساموئل بکت بدان وام‌دارند.

 

---

مشاهده همه کتابهای مرتبط

---